af húfum og "opplivelsi"

Hef ekki átt húfu síðan ég var barn og hef ekki þurft á henni að halda því ég hef farið allra minna ferða á bíl, og þarf ekki húfu í heitum löndum. Hef verið nokkuð hugsandi yfir þessu klæðleysi undanfarið því nú get ég "skutlast" utanhúss. Sá eina græna baun í fyrra með flotta húfu og hef nánast slefað yfir listamanninum í Vík sem hannar og prjónar húfur eins og enginn sé morgundagurinn. Dúkkar þá ekki upp ein kær vinkona af góðri ætt sem ætlar að prjóna fyrir mig húfu! (Að vísu dúkkaði hún ekki upp, ég vissi af dömunni) Altso, í dag þegar hálfur bærinn minn argaði sig hásan fór ég á frelsinu í skutltúr og mér varð kalt á eyrunum undir einhverju sem kallast buff. Ákvað því að fjárfesta í almennilegri vetrarhúfu sem ég og gerði. Þegar ég sá téða húfu datt mér í hug græn baun, keypti fatið, skellti því á höfuðið og skutlaðist heim alsæl með heit eyru og rauða höku. Þegar vinkonan verður búin með hina húfuna á ég TVÆR húfur, og get skipt yfir í sumar og vetur! Opplivelsið mitt á hinn bóginn var að mér getur orðið kalt, það er ný tilfinning og ekki slæm. Þegar heim var komið skellti ég því frollunni á Beethoven til að sýna hvað hún er flott, en ég er þó viss um að húfan góða fer mér betur, enda er ég á lífi. "Sjálfhverf"? ég, ónei. Í þessum skrifuðu orðum er dóttlan mín, húfulaus, en í hvítum prjónakjól að leiða manninn sinn í leit að bókabúð down town. Kannski finna þau handritin þar til næst.