Samkennd og hlýhugur.

Ekki veit ég hvernig kaffigestir taka þessum pistli, þeir skammast þá bara í kommentunum. Í þeim "bloggheimum" sem gægist í hafa systurnar reiði og örvilnan ráðið ferð oft á tíðum. Það er ekkert skrítið, ég virði það, og tek heilshugar undir margt sem þar er skrifað. Ég er ekki endilega að leika frk. Pollýönnu, en nú held ég að við ættum öll að skrifa svosem eins og einn pistil hvert þar sem bjartsýnin skín í gegn, og kommenta á slíkum nótum hvert hjá öðru.--- Ég tek það fram að ég finn til með því fólki sem misst hefur vinnuna, að ég tali nú ekki um lífssparnaðinn sem margir hafa tapað. Þá er ég að tala um hinn venjulega mann, um hina er mér nokk sama. Ég hef fengið e-meil frá fjarlægum slóðum þar sem þarlendir fullyrða að við séum að sökkva í sæ með manni og mús og uppétin af Rússum. Mér leiðast svona fullyrðingar, þær gera engum gagn. Virða ber að það eru margir sem þola ekki slíkan fréttaflutning. Því að bæta gráu ofaná svart? Íslendingar hafa um aldir gengið í gegnum hremmingar (að vísu oftast af náttúrunnar völdum), en komist frá þeim. Svo gerum við nú, en til þess þarf samstöðu, og hana eigum við! --Þegar ég tek þátt í afmælum eða brúðkaupum og hef míkrófóninn við höndina læt ég gjarnan gestina fara útá gólfið og mynda hring. Allir takast í hendur og syngja saman eitthvað fallegt lag, rólegt. Þá skapast mikil vinátta sem sýnir að fólki er annt um hvort annað. Núna bið ég mína kaffigesti að búa til stóran hring, og við skulum syngja hvert með öðru "fram í heiðanna ró". Þar til næst, kveðja á alla bæi.