Stígvél og fleira gott!

Þrátt fyrir góðan ásetning líður of langur tími til skrifa, en nú skrifta ég. Fyrir nokkrum vikum kom hér góð vinkona í heimsókn í þessum líka flottu gúmmístígvélum, eldrauðum með svörtum hulsum, reimum og alles. Ég bókstaflega slefaði yfir túttunum háu og einfaldlega varð að eignast eins! Vinkonan reddaði kaupunum og mikil varð ég glöð þegar sendingin kom. Hins vegar er ég alltaf að bíða eftir veðri og færð til að nota dýrðina, varla get ég plampað á þeim rauðu í sól og blíðu. Ég bara máta þau reglulega og dáist að þeim. Síðasta sunnudag fór ég með kvartettinn minn í söng á Breiðdalsvík, hávetur og örugglega not fyrir tútturnar. Nei, ónei, dandalablíða, og alls engin túttufærð. Ég, sem þoli ekki vonda færð er farin að bíða eftir slyddu og snjó! ---Ég hef ákveðið að aflétta leyndóinu úr síðasta pistli, og láta allt í loftið.---Er nánast búin að baka, jólapakkinn til Ameríku farinn, skeifan fer eftir helgi til Ástralíu og ég er búin að læra þá músík sem fyrir liggur. Íslensku jólasveinarnir komnir í glerskápinn, folaldið (dautt náttúrulega) skorið og hakkað, (síðurnar af dýrinu fékk krummi) og síðast en ekki síst, Jesú og fjölskylda með diskóljósunum er komin á nótnaskápinn, og fallegi jólabangsinn gægist undan flyglinum. Mikil herlegheit! --Nú er tíminn sem ég sakna, altso aðventan. Ég aflétti leyndóinu og viðurkenni hér með að ég sakna litlu fjölskyldunnar í bláa húsinu, og það verulega. Nú hefst tími stóra kökksins, en honum kyngi ég ekki fyrr en á jólanótt. Þá er einhvernveginn sá tími liðinn, og ég get farið að hlakka til að fara í bláa húsið. Tíminn líður nefnilega svo hratt segir Pollýanna mér reglulega. Kæru vinir þarna úti, látið ykkur líða vel þar til næst.