Það var nebblega.....

Heil og sæl þið þarna úti í víðáttunni. Janúar á enda og maður skilur hvorki upp né niður í tímanum, og ég neita ekki  að " I´ve been there, done that" eigi sér einhverja stoð uppá íslensku. Kannski svolítið rétt. Fyrst bíður maður eftir að fermast, svo að verða átján, svo 21.....klára skóla, gifta sig o.sv.frv. Eftir allt þetta, rúmlega sextug get ég svosem sagt...I've been there og þess vegna líður tíminn svo hratt, þarf ekki að bíða eftir neinu stórmerkilegu nema að lifa lífinu sjálfu. Það gengur nefnilega vel á alla kanta og þorrablótið yfirstaðið með miklum bravúr. Í ár var einvalalið eins og alltaf er í þorrablótsnefndum, því allir verða að vinna saman. Þarna kynnist fólk hvert öðru á annan hátt en venjulega, enginn skorast undan og allir sýna það besta sem þeir eiga. Meira að segja verða allir nokkuð glúrnir söngvarar!  Þetta er það sem mér finnst svo yndislegt við að búa á litlum stað eins og mínum.  Eins og myndin að ofan sýnir þá skemmtum við bestimann okkur konunglega ásamt því að skemmta öðrum. Ef ykkur finnst tjenustupian ( uppá "goldönsku") og bestimann með slaufu ekki sóma sér vel út í byrjun blóts þá þið um það. ---- Það er nokkuð merkileg skemmtan þessi þorrablót, fyrir nú utan að eta sérstakan mat. ( Ólst upp við slíkan og finnst hann lostæti. Því súrari, því betri) Hér á Höfn er kosin ár hvert nefnd til að sjá um blótið. Nefndin sú gerir allt nema að elda matinn og spila fyrir dansleik. Þetta er töluverð vinna sem fólk lítur á sem samfélagsverkefni og leysir vel af  hendi. Mér finnst því ferlega skemmtilegt þegar jafnréttis......?  hvaðanæva af landinu vill hafa puttana í þorrablótum landsbyggðarinnar. "Sinn er siðurinn í landi hverjinu" sagði kerlingin og ég tek undir með henni. Hver og einn má, og á að hafa sín sérkenni ef allir á réttum slóðum eru sáttir. Núna vorum við bestimann elstu pörin, og nutum þess að vinna með yngra fólkinu .Þau eru svo full af orku og andansríki að unun var að vinna með þeim. Á næstunni verður stuttur febrúar og svo og svo....þar til næst....

Það var og.....

Jájá ég veit, jólin eru búin og ég óska öllum gleðilegs árs. Nú eru allir sveinkarnir mínir lagstir í dvala og ég verð voða glöð en hissa þegar ég tek þá upp næst, hissa á því hvað tíminn líður hratt. Sá á efri myndinni kom rétt fyrir jól frá Þýskalandi, feitur og pattaralegur, algjör rjómalús. Vinahjón komu hér rétt fyrir þrettándann, höfðu farið í jólaþorpið í Hafnarfirði og séð þennan líka fína og sæta jóla"svein" og keyptu fyrir mig. Það sem þau vissu ekki og var svo yndislegt að þessi var sá eini sem mig vantaði í familíuna sem átt hefur heima í eldhúsglugganum nokkuð lengi. Vonandi eignast ég svo fyrir næstu jól þann hollenska með svarta þrælinn sinn. Ég á þá á einhverju plasti til að líma á rúðu, en mig langar bara að eignast stytturnar. Allt í bígerð. Jól og áramót liðu ljúflega og kökkurinn farinn, nú hlakka ég einungis til Ameríkuferðar í sumar. Vorönn að hefjast á öllum tónlistarvígstöðvum, og þorrablót á næstunni. Í  þorrablótsnefnd sitjum við bestimann....það er doldið töff! Við erum ellismellirnir með alveg stórgóðu hugmyndaríku fólki sem víla ekkert fyrir sér. Það er mikil upplifun að vinna með öllu þessu unga fólki og sjá hvað þau eru á góðum stað í lífinu í öllu tilliti, og  sjá líka hvað við bestimann erum  heppin með að hafa lifað það lengi vel virk til að njóta þess að vera þátttakandi og hrífast með yngri kynslóðinni.  Mér finnst t.d. alveg dásamlegt að kenna börnum fyrrum nemenda minna, nemenda sem orðið er fullorðið fólk. Ég þekki bakgrunn barnanna þeirra og líka hvernig hljóðfæri þau eiga! Þetta eru forréttindi skal ég segja ykkur. Fátt er annað títt úr mínum ranni fyrir utan þetta daglega brauð sem allir glíma við. Þarf ekki að fara spönn frá rassi fyrr en í mars, og tel mér trú um að þá séu vetrarveðrin að baki, vitandi þó betur. Eins og bestimann segir gjarnan: þú átt ekki að fara út fyrir pípuhlið frá október og fram í maí. Legg ekki meira á ykkur þar til næst.

Til móts við nýtt ár.

Jæja," þá eru jólin búin" ku ég hafa sagt hátt og snjallt 5 ára hnáta þegar síðasti jólapakkinn var opnaður. Síðan þá hefur þetta verið orðatiltæki hjá stórfjölskyldunni. Mín jól í dag eru hins vegar ekki búin, nýt friðarins og rólegheitanna, náttbuxnanna minna og bókanna. Nýt þess að dunda í eldhúsinu og hugsa fyrir næstu máltíð! (Steiktur fiskbúðingur úr dós var í kvöld með allskonar gúmmelaðe!) Ekki segja neinum frá. Óskandi að svona líðan væri á öllum bæjum, allsstaðar. Eftir að Svanfríður mín flutti að heiman og tengdamamma féll frá höfum við bestimann alltaf haldið jól og áramót hvort með öðru. Margir undra sig á þessu því allir vilja sig á stórhátíðum. Okkur líður vel með tvímenninginn því við erum svo vel gift sjáið til! Það sagði gömul frænka bestimanns þegar hún var að hrósa mér fyrir eitthvert spileríið. Hennar fleygu orð voru: Þetta er ekkert mál fyrir þig Gulla mín, þú ert svo vel gift! Það var og......Málið var að henni fannst allt sem ég gerði vel vera af því að ég var svo vel gift. Dásamlegt. Semsagt, stórhátíðar eru ekkert vandamál nema bara stundum þegar kemur að kaupum á jólagjöfum og pakkaálesningu. ( við eigum nefnilega meira en okkur vantar) Bestimann er frárri á fæti en ég, ég elda og hann skal svo sannarlega fá að hlaupa með pakkana. Það eina sem heftir helst hlaupin eru of margar rjúpur í maga karls, og þar af leiðandi tekur þetta allt sinn tíma. Nú, svo er lestur jólakorta og seinni messa bestimanns. Það er semsagt heilmikil prósessía sem fer fram á okkar bæ. Margar góðar gjafir fengum við, en upp úr stendur árlegt myndadagatal frá Ameríku og sex metra langur stigi sem ég gaf mínum heittelskaða. Já, ég sagði og skrifaði sex metra langur stigi og hann varð yfir sig glaður. Þarf þá ekki lengur að kvarta yfir stigaleysi, vondum lánsstigum og heimagerðum klömbrurum þegar þarf að fara hátt. Allir sáttir með sitt og prjónakjóllinn sem ég fékk var yndislegur. Nú er enn eitt árið að renna sitt skeið, og fólk gjarnan lítur um öxl og jafnvel strengir heit fyrir næsta ár. Ég kem nokkuð vel undan þessu ári, heilsan bara vel við hæfi og heilbrigðiskerfið virkar. Ætla því ekki að dvelja í fortíðinni, en lifa í núinu því það er það sem heldur. Eina  heitið mitt er fyrir næsta ár er að láta mig hlakka til Ameríkuferðar í sumar. Allt kvittað og klárt. Myndin hér að ofan er af því fólki sem ég elska mest, en það vantar þó einn á hana, en hann munum við knúsa líka á sumri komanda. Kæru vinir, gleðilegt ár þar til næst og kærar þakkir fyrir rafræna og lifandi samfylgd á árinu.

Er líða fer að jólum....

Heil og sæl þarna úti í víðáttunni. Hér á kærleiks eins og ein orðar það svo skemmtilega gengur allt vel og jólin á næsta leiti. Maður spyr gjarnan annan: ertu búinn að öllu?  Ég svara því til nokkuð satt og rétt að ég hafi ekki svo mikið fyrir hlutunum, við erum jú bara tvö og getum gert alla skapaða hluti nánast á öllum tímum. Ég baka alltaf í nóvember því jólamánuðurinn er oft ansi þungur hjá tónlistarfólki, og  er það bara hluti af jólunum. Sveinkarnir mínir eru allir komnir á sinn stað, og sjáið bara eineggja "tvillingana" á efri myndinni, þeir eru sko búralegir, og ef vel er gáð má sjá þann montna frá frú Sigurbjörgu.  Eftir helgi fæ ég einn feitan frá Þýskalandi, hlakka til að kynnast honum. Í dag kom gömludansadiskur Jökuls í okkar hendur, og svei mér þá, hann er þrælskemmtilegur, er eiginlega mjög stolt af honum. Syng þar eitt lag með strákunum og hafði gaman að öllu saman.  Ef þið viljið kaupa hann og dansa eftir honum á stofugólfinu látið mig bara vita.  Rúsínan í þessum hornfirska pylsuenda er að nú hef ég í höndunum farmiða fyrir okkur bestimann til Kaliforníu í sumar, kvittað og greitt, sagt og skrifað! Núna finnst mér stór köggull farinn af brjóstinu og aðventukökkurinn hefur mildast einungis við að horfa á seðlana.  Ég veit varla hvernig maður færi að án skybe...en, mamma lifði af með okkur systur langdvölum í útlöndum og við bestimann lifðum af skiptinemaárið hennar Svanfríðar minnar. Þannig að þegar upp er staðið er styttra á milli allra í dag en i den tid. Svo mikið er víst. Ég vil óska ykkur öllum með kíkið í kaffi, kvittað eða ókvittað innilegrar jólahátíðar og megi nýtt ár færa okkur frið í hjarta þar til næst.  Gleðileg jól.  

Heima er best...

Jæja þá er Reykjavíkurferðin frá, og sú næsta verður ekki fyrr en í mars, ef guð lofar eins og kerlingin sagði. Veðurkrákan ég ætti helst ekki að fara út fyrir pípuhlið frá hausti og fram á vor. Bara það eitt að þurfa að mæta í Rvík. að vetri til á sérstökum degi getur hreinlega gert út úr mér. Hálka, stormur, snjór og grjótfok er það sem ég hugsa um daga og nætur áður en farið er. Ég veit....asnalegt. Núna bar svo við að við  fengum nokkurnveginn sumarfæri og rjómablíðu báðar leiðir, þannig við bara sungum hástöfum okkur til skemmtunar og til að fagna góðri skoðun á frúnni. Meinlaust var brjóstið mitt, bara bólgur sem hægt er að meðhöndla. Þar með ætla ég ekki að eiga fleiri andvökunætur út af því. Vil heldur vaka af einhverju skemmtilegu.--- Mikið hvað ég varð glöð þegar bestimann sótti jóla-jóla kassann, þvílík dýrð og dásemd.  Jesú og fam. er komin á nótnaskápinn og spiladósaflygillinn  stendur ofaná mínum ekkidósaflygli! Fyrir mörgum árum keypti ég lítinn feitan sveinka sem situr eins og klessa og brosir fallega. Í byrjun nóv. fórum við bestimann í Rauða kross búðina á Háaleitisbraut að kaupa lesefni. Þar sá ég í einu horninu einn einmana sveinka, albróður þess sem ég hafði keypt fyrir löngu. Þessi situr bara öðruvísi og afslappaðri. Nú hafa þessir eineggja tvíburar náð saman og haga sér vel á eldhúsbekknum mínum.  Á góðum stað stendur svo einn sveinki sem er langur og mjór, og jafnvel alþakinn glimmeri. Hann er monthani, en mjög elskulegur. Hann heldur á pakka í annarri hendinni og glottir út í annað. Mér finnst alveg óendanlega vænt um þennan svein. Hún frú Sigurbjörg sá hann í Ástralíu, hugsaði til mín, keypti hann og gaf mér. Sveinkastelpu á ég líka sem mér þykir jafnvænt um og slánann. Þórunn í Kotinu gaf mér hann þegar ég lauk geislameðferðinni.  Litla sveina situr á útvarpinu. Þegar ég sé þessa vini mína hugsa ég  fallega til gefendanna. Í þessum skrifuðu orðum er ég svo þakklát. Ég er þakklát fyrir lífið með öllu því sem það fleygir í mig, og ætla að reyna að láta þras og leiðindi fljóta hjá þar til næst.

Að kveldi dag.....

Mér finnst þessi mynd af dóttlu minni algjör draumur, hvílík litadýrð í öllu, plús brosinu hennar. Hún nefnilega var "doldið" sein að starta sér í gang. Hékk einhvernveginn út á hlið og brosti, en ég tróð koddum allt um kring og tók myndir. Natti minn, litli snúður er mjög líkur mömmu sinni og það er vel hægt að sjá fjölskyldu og ættarsvip úr öllum áttum. Einhverntíman skrifaði ég hér inn á síðuna upphaf míns lífs og er það ekkert drama, en dapurlegt eigi að síður. Ég er afskaplega fegin og glöð yfir að hafa eignast að endingu foreldra og systkini þrátt fyrir að blóð okkar sé ekki samkvæmt dna. Það er nefnilega svo merkilegt að manni þarf ekki að líka blóðið, og ekki er öllum í mun að leita upprunans til að kynnast  því. Ég hef haft allan þann tíma sem ég hef viljað til að kynnast mínu blóðfólki, en mömmu og pabba fólk er mitt fólk. Það er því gaman í raun að sjá að ég og dóttlan mín erum ekki bara líkar hvor annarri, heldur nánast öllum blóð-ættflokknum. Þó eru þeir til sem hafa talið mig líka mömmu í tali og töktum!  Hver dregur dám af sínum. -- Nú er aðventan á næsta leiti og kökkurinn fer að segja til sín. Þið munið...hann hverfur þegar jólin ganga í garð. Þangað til skælum við dóttla mín sennilega af og til til að hreinsa loftið í kringum okkur.  ---Við bestimann héldum, og vorum alveg ákveðin í að til Rvík. færum við ekki fyrr en í mars, en plön breytast. Það á að skoða brjóstið mitt vel og vendilega aftur til að segja okkur að Rvík. sé ekki á dagskrá fyrr en í mars!  Krossum alla fingur og tær, en fyrst við þurfum að fara suður ætla ég að kaupa enn einn feitan og flottann sveinka í safnið þar til næst.

Öppdeit...

Það er sama og venjulega, skrifa ekki eins og ég ætla mér. Kannski vegna þess að ég þarf að vera í ró og næði og spá og "spögúlera" eins og gengur og gerist á ritvellinum. Var að ljúka við lestur Skuggasunds eftir Arnald og dáist að sagnameistaranum,  því sá hlýtur að hafa þurft að spá. Það eru svoooo margar bækur sem mig langar að lesa og ætla að lesa því bráðum koma blessuð jólin. Nú eru liðin  tæp 2 ár síðan ég kláraði  krabbameinsmeðferðina og skil ég varla hvernig þetta tókst alltsaman. Hef verið í strangri gæslu síðan, og hef ég/við aldrei þurft að kvarta undan okkar ágæta heilbrigðiskerfi án þess að ég fari  nánar út í rekstur þess og forgangsröðun. Þið vitið alveg hvað ég á við. Málið er líka að við heyrum oftar um það í fjölmiðlum það sem miður fer, en alltof sjaldan góðu hliðarnar.  Við eigum hins vegar alveg úrvals læknateymi sem vill sínum sjúklingum vel. Eins hef ég oft undrað mig á umræðunni um allan kostnaðinn sem konur eins og ég þurfum að punga út. Þekki það ekki á eigin skinni. Áður en ég fer út á hálari brautir þá hefur mér verið sinnt af einstöku teymi. Um daginn fór að ágerast hnútur í mínu eigin brjósti og fór þá virkilega að fara um mig, mig hryllti við hugsuninni einni saman um annan eins skammt og fyrir tveimur árum. Óþarfa svartsýni kannski, en var send í góða rannsókn til að útiloka óhroðann. Kom vel út en sálin hvekktist allnokkuð. Búin þó að ná vopnum mínum og hugsa enn og aftur fallega til allra sem halda í höndina á mér. Myndirnar sem fylgja með þessum  skrifum eru teknar síðla sumars á Sólheimum í Grímsnesi. Þar dvöldum við bestimann í viku á yndislegum stað, Bergmáli, sem rekið er af algjörlega yndislegu hugsjónarfólki. Þarna vourm við um 30 manns, öll með einhverja sögu en nutum þess að kynnast hvert öðru í dásamlegu umhverfi. Við bestimann fórum á stúfana og skoðuðum staðinn og allt það sem hann býður uppá. Vinnustofur og slíkt. Þar mættum við fullorðnum manni sem tók okkur tali og var hinn mælskasti. Bestimann spurði sem sannur Íslendingur hverra manna og allt það..... Árni heitir hann og sagði okkur deili á sér, og nefndi þar móður sína sem bar sérstakt nafn. Hann hafði ekki hitt neinn sem hafði þekkt hana, en spurði mig hvort ég hefði kannski kannast við hana. Ég átti ekki til orð, ég bjó á hæðinni fyrir ofan fjölskyldu hans og kom þar mjög oft. Árni var hins vegar ekki þar vegna sinnar fötlunar. Þið hefðuð átt að sjá andlitið á honum þegar þetta uppgötvaðist, hann varð eins og fallegasta sól í heimi. Ég heimsótti hann svo á heimili hans og við spiluðum og sungum. Þetta var dásamlegt og staðurinn Sólheimar eru eitthvað undur sem erfitt er að skilgreina. ---Svo finnst mér steinninn a tarna eitthvað svo yndislegur og auðveldur. ---Lífið semsagt gengur sinn vanagang við vinnu og önnur störf. Cd upptaka að verða búin, kórarnir starfa af miklum móð og styttist í jólalög hjá tónskólanemendum. Hlakka til að taka upp sveinkana mína...einn bættist við í síðustu Rvík. för! Með það í farteskinu sendi ég ljúfar yfir þar til næst.