Lygalaupur?

Ég kann ekki að ljúga, og ég kann ekki við þegar aðrir ljúga. Það er búið að ljúga svo oft upp á síðkastið að mér eiginlega blöskrar, og menn hafa virkilega haldið að það kæmist ekki upp um þá. Þegar ég var að alast upp var mér sagt að "upp komast svik um síðir", og betra væri að segja alltaf satt hversu erfitt sem það væri. Í húsinu sem ég ólst upp í bjó kona sem var voða leiðinleg að mati okkar krakkana. Hún hafði allt á hornum sér. Einu sinni var í heimsókn hjá henni frú sem átti hvíta háhælaða skó. --Þeir voru skildir eftir á dyramottunni.-- Ég og önnur til sáum okkar sæng uppreidda, tókum annan skóinn og grófum hann í sandkassanum. Héldum svo okkar striki við að leika, en blístruðum hástöfum af spenningi. Allt fór á hvolf og við kallaðar á teppið hjá mömmu. Við harðneituðum auðvitað, en ég öllu minna en vinkonan, og ég blístraði af enn meiri ákafa. (nýbúin að læra þá iðju) Mömmu datt það snjallræði í hug að bjóða okkur túkall ef við vildum vera svo vænar að hjálpa til við leitina að skónum. Í stuttu máli fann ég skóinn strax, augun og blístrið kom upp um mig. Það sem meira var að mamma stóð við orð sín með túkallinn. Hún hafði heitið fundarlaunum, og loforð er loforð. Svona gerast kaupin á eyrinni í dag víst ekki. Menn halda áfram að ljúga og fá marga túkalla fyrir. En ég segi og skrifa: þetta borgar sig ekki. ---Eins og lesendur vita sem kíkja hér inn fórum við bestimann í leikhús þjóðarinnar um miðjan febrúar. Eftir að við komum heim fundum við okkur knúin til að þakka fyrir yndislega kvöldstund, og það gerðum við í smá bréfkorni til aðstandenda sýningarinnar. Á dögunum fengum við svo símtal frá einum leikaranna þar sem hann þakkaði fyrir þakkarbréfið! Þá varð ég hissa, en þótti vitanlega vænt um símtalið. Skyldi vera að við séum frekar reiðubúin til að kvarta og rakka niður frekar en að þakka fyrir það sem vel er gert? Það hlýtur bara að vera.--- Síðan síðast hefur tíminn flogið sem endranær. Nú er vorið í skólanum niðurneglt, lagalisti kóranna tilbúinn, og undirleikur frúarinnar að verða nokkuð ljós. Nokkrir langir laugardagar eru eftir og tónleikahrinan byrjar í apríl. Rósirnar í skálanum klipptar og eru farnar að segja halló. Bíð bara eftir þokkalegum degi til að þrífa allt hátt og lágt og bjóða þær velkomnar til leiks enn og aftur. Mig langar svo að endingu láta ykkur vita af því að ég er bráðum að fara í lítið blátt hús! Pössum okkur svo á lygalaupunum. Þar til næst.