yousavemefromIsave.

Flottur titill finnst ykkur ekki? Ekki fer ég nánar út í þá sálma, en mig langar í ró og reglu. Mig langar að þessu þvargi fari að ljúka svo landinn geti áttað sig á hvar hann stendur og haldið áfram. Í lífinu og öllu því sem því fylgir, einnig í blogginu og á fésinu. Bestimann er á fésinu, þökk sé Ameríkufaranum, eða þannig. Ég kíki stundum með góðfúslegu leyfi og hvað sé ég? Fullt af gömlum og góðum bloggvinum! Mér líst ekki á, ég vil fá þá til baka, allavega að hálfu. -- Ég á í nógu basli með að læra á græjurnar mínar þó svo ég fari ekki að eltast við allt hitt sem þessari dásamlegu tækni fylgir. ---Og nú spyr ég ykkur sem eruð svo dugleg að setja myndir inn í tölvu og þar fram eftir götunum, og ég VIL fá svar: --- Ég er búin að læra að setja myndir af myndavélinni inn í tölvuna, en þær koma sko ekki í réttri röð þar eins og þær eiga að gera. Þær eru réttar í myndavélinni! Ég kann ekki ennþá að setja myndir inn á þessa síðu mína svo mér finnst mér ekkert ganga í lærdómnum. Lærdómur? Staðreyndin er sú að ég hef ekki þolinmæði til að fikra mig áfram, ég verð að fá kennslu. Skyldi maður geta farið í bréfaskóla nú á dögum?! Hvað um það, lífið er gott og veðrið yndislegt. Sultan komin í krukkur, gestir komnir og farnir, andfætlingar væntanlegir og málaravinna vonandi framundan. ---Fékk í bakið á dögunum og ætlaði að vera svartsýn í svosem einhvern tíma, því ekki voru yousavefréttir og allt það uppörvandi. Lá fyrir framan sjónvarpið og góndi á kjellingar, hunda, kokka og annað lið sem vildi vinna og verða sem fallegast. Eftir smástund lá allt svo ljóst fyrir: svartsýnin fór veg allrar veraldar og ég skellihló. Mikið hvað hin mannlega vera getur verið vitlaus. Kannski er ég sú vitlausasta, því eitthvað á ég bágt með að verða svartsýn eða geta lært á tækniundrið sem heldur þó lífæðinni minni við Ameríku. Þar til næst sendi ég kærastar yfir.