Nú árið er liðið....

Gleðilegt ár þið öll þarna úti, og takk fyrir samskiptin á liðnu ári. Á nýju ári er gjarnan litið yfir farinn veg og er ég bara nokkuð ánægð með hann, en nýja árið mitt ætlar að byrja brösulega. Búin að fljúga suður til borgarinnar í brjáluðu veðri, reyna tvisvar lendingu á Hornafirði í bakaleið, en frá að snúa. Ljóti rúnturinn þar. Það er sem ég segi og skrifa: vetrarferðir eru ekki fyrir mig, hvorki akandi eða fljúgandi. Fékk óþrifa verk í mitt annað hné, og hef ekki verið göngufær á þessu ári, en eftir sprautumeðferð og fljúgandi hræðslu ætti þetta að fara að koma. Ligg semsagt og les...sem er kannski ekki svo slæmt út af fyrir sig. Bíbí er frá, Frjáls, Útkallið og Hnífur Abrahams, en Arnaldur er í vinnslu og eftir hann er ég að hugsa um Guðna! Vonandi hef ég þó ekki nægan tíma í bráð til að lesa allt sem mig langar til, því mig langar í vinnuna, og hana nú! ---Langar að deila með ykkur einni hrakfarasögu af sjálfri mér---- Fyrir margt löngu bjó ég í London. Eftir 6 vikna dvöl fór ég með "underground" og ætlaði niður í borg, en ég bjó í úthverfi. Hafði aldrei í lest komið, var bara vön Hlíðarvagninum í Reykjavík. Ég fór í mína jómfrúarferð á mesta annatíma, og var lestin troðfull af fólki og hvergi hægt að halda sér í. Mér fannst leiðinlegt að grípa alltaf í fólk mér til stuðnings þegar lestin var að stoppa eða taka af stað. Ósjálfrátt, eins og í Hlíðarvagninum forðum daga rétti ég upp handlegginn og fann handfang. Mikið var ég fegin! Ég varð mjög ánægð með að þurfa nú ekki stuðning af samferðarfólkinu, sérstaklega eftir að ég fann handfangið góða. Smám saman stoppaði lestin með miklum rykkjum, en ég hélt fast!!! Þarf kannski ekki að klára söguna, þetta var neyðarhemillinn og "undergroundið" stoppaði. Allt endaði þó þokkalega en lögreglan bað húsbændur mína að hleypa mér ekki aleinni út í heiminn án þess að kenna mér á hann! Nú hef ég hins vegar lært aðeins á heiminn og á eftir að læra miklu meira, en þetta atvik varð til þess að ég er afar næm á umhverfi mitt og tek litla áhættu. Tók þó þá áhættu að blogga og hefur ekki orðið meint af, en ætla samt ekki að gerast áhættuleikari í íslenskum vetrarferðum. Læt hér staðar numið og sendi hlýjar kveðjur á alla bæi.