Börn, uppruni og rætur.

Börn eru mikil meistaraverk, þau eru kraftaverk hvernig sem á það er litið. Börnin eru framlenging á okkar lífi og við viljum vernda þau allar götur. Því miður eru ekki allir svo heppnir að eignast börn á þann hátt sem flestir vilja, en í þeirri stöðu eru kostir. Allir eru þeir erfiðir, en fólk gengur þann veg sem þarf, til að eignast barn. Ég tek ofan fyrir því fólki, og hef ærna ástæðu til. Sjálf var ég gefin þriggja mánaða, lenti á flakki í of langan tíma en var svo tekin í langvarandi ást tæpra fimm ára. Mínir "foreldrar" áttu þó börn fyrir en gátu deilt lífi sínu með litlu barni sem öðrum hafðu mistekist að tengjast. Þeim er ég þakklát, ævarandi. Ég hef fylgst með vinum ganga í gegnum barnleysi, og líka fylgst með þeim ættleiða barn. Það barn er orðið fullorðið og hefur ekki veitt foreldrum sínum neitt annað en gleði. Það þarf sterkar tilfinningar og mikla ást að taka að sér lítinn einstakling og koma honum til manns, sama hvaðan hann kemur. Börn eru öll eins, þurfa hlýju og umhyggju. Þau gera engan greinarmun á litarhætti eða uppruna. Þau þurfa bara ást. Núna veit ég af litlum snáða í fjarlægu landi sem er að bíða eftir að komast til mömmu og pabba, og verður ekki langt í að þau sameinist. Ég óska þeim alls hins besta, og vonast til að geta litið þennan sómapilt augum í framtíðinni. Upprunann þurfum við öll að vita,( hvað svo sem við gerum við hann) en ræturnar eru hinsvegar þar sem mamma og pabbi eru. Ræturnar eru það líf sem við höfum lifað. Kannski of djúpt fyrir bloggfærslu, en mér er þá nokk sama kæru vinir. Takið utan um börnin ykkar og segið að þið elskið þau. Þar til.... kær kveðja.