Ég lagði land undir fót...

Eða þannig, er á fjórum tæknilega séð og ofan í kaupið var farið fljúgandi. Til Reykjavíkur höfum við bestimann ekki komið í rúma 6 mánuði. Núna rötuðum við um allt því lítið hefur farið fyrir mannvirkja/gatnagerð á þessum tíma. Tilefnið: jú, minn bestimann á feiknarfínt afmæli bráðlega og því var lagt í stórferðalag! Sáum Hart í bak, og erum enn uppnumin. Sennilega hefur Jökull verið á forspár, svo vel eldist inntak sýningarinnar. Mikið vildi ég að Davíð nokkur gæti staðið upp og sagt: Ég skulda Guði ekki neitt, en ég skulda þjóðinni skip.--- Mjög sterkt.--- Þar sem ég þvoði nýju fínu píanógleraugun mín (auðvitað óvart) á 60 gráðum þurfti ég að versla ný, og það tókst. Eitthvert búðarráp reyndi ég en hafði lítið uppúr krafsinu nema slatta af SALTKJÖTI og buff á snúðana mína í Ameríku! Jájá, ég bar saltkjöt með mér heim! Hittum yndislegt fólk og fórum á fimmta þorrablótið á yfirstandandi Þorra, og er ég því gjörsamlega útpunguð það sem eftir lifir árs. Að fara á þorrablót brottfluttra Hornfirðinga var mikil skemmtun, eitt allsherjar ættarmót þar sem fólk stendur saman. Náði líka að hitta góðan vin sem útsetti lag fyrir kvartettinn minn og hlakka ég til að byrja að vinna það í vikunni. Síðasta vika var mikil músík vika, og sú næsta stefnir í annað eins ásamt saltkjötsáti og afmælissöng. Þar til næst bið ég ykkur vel að lifa.