Af gefnu tilefni...

Las bloggfærslu hjá einni af "útrásardömunum" í Ameríku á dögunum. Sléttubúinn Stella hefur alltaf eitthvað að segja og rann upp fyrir mér við lesturinn mikið "ljós", eða þannig. Dóttla mín bætti svo um betur, og því er þessi upprifjun. Í mínum kolli er hún bráðfyndin, en það er misjafn smekkur mannanna, ég tala nú ekki um þegar klósett og alls kyns óhöpp eru annars vegar. Fyrir nokkrum árum fór ég í tónleikaferðir til Ítalíu með sitt hvorum kórnum. Þekkti lítið til Reykjavíkur kórsins en small afar vel í hópnn frá fyrsta degi. Við héldum t.d. tónleika í Markúsarkirkjunni í Feneyjum og var það mikið "upplifelsi", en illa gekk mér að kveikja á orgelinu sem var nota bene í mikilli hæð frá gólfi guðsmannanna. Með lagni tókst það í tíma og allt fór vel. Á þeysireið milli tónleikastaða þurfti oft að stoppa á vegasjoppum og leyfa fólki að fara á klósett. Þar lærði ég ýmislegt. Þetta var ekki auðvelt því ég er afar viðbrigðin og ekki frá á fæti. Þegar ég var búin að læra að skrúfa frá krana á einum stað var það allt öðruvísi á þeim næsta. Þegar ég var búin að læra á handþurrkurnar birtust alltaf nýjar og nýjar græjur á þeim næsta. Verst voru sjálfsturtandi klósettin, þá gjörsamlega þyrlaðist ég upp af dollunni með tilheyrandi hljóðum. ---Leið svo þessi ferð, en ég beið á flugvellinum eftir næsta kór og þóttist þá fær um allt, og voru klósett og orgel þar meðtalin. Önnur yfirreið hófst og nú gat ég miðlað af reynslunni. Byrjum á Markúsarkirkjunni. Þar kunni ég sko á orgelið. Nú brá svo við að kórinn stóð á gólfi guðsmannanna 40 metrum neðar, og ekki einu sinni í sjónlínu. Lítill hátalari var í orgelinu þar sem ég heyrði óm, en hafði hjálparmann sem sá niður og benti mér til og frá svo að allt gengi upp. Í þessari seinni yfirreið gekk mér akkúrat ekkert að kenna fólkinu á téð klósett og vaska, því aldrei var þetta eins. Mér varð allri lokið og tók þessu eins og hverju öðru hundsbiti. Á einum stað stuttu fyrir tónleika spurði ég "vörðinn" hvar klósettið væri: Konan hans kom og leiddi mig upp og niður margar margar tröppur og endaði úti á götu. Þar gengum við góðan spöl og ég skyldi konuna alls ekki og var farin að efast um tilurð ferðarinnar. Loksins komum við á slökkvistöðina og mér bent á klósett. Þegar inn var komið blasti við mér hola í gólfið.....Kommmon, ég þekki holur, en ég var í síðum konsertkjól með mínar hækjur og stóð bara þarna eins og þvara. Beið smástund, kom síðan út, brosti breitt og þakkaði fyrir mig.--- Ópissuð --Ég er ekki viss um að ég myndi þiggja konsertferð til staða þar sem klósettmenningin er á erfiðara plani en þessi á Ítalíu. Svona er ég mikil "dama" eða kannski bara gunga.---Lífið á Hólabrautinni gengur sinn vanagang við leik og störf, aðallega þó störf. Þar til næst bið ég ykkur að ruglast ekki á smokkasjálfsala og lofthandþurrku á almenningssalernum!