kisuþankar

Takk fyrir innlitið þið sem eru þarna úti í vonda veðrinu, því nú blæs hann hressilega. Nú er að verða vika síðan ég kom heim og hefur hún liðið heldur rólega fyrir minn smekk. Ég er búin að lesa, og lesa, og leeesa. Herbjörg sú norska er áleitin og erfið, en góð samt....... Öfugsnúin meðmæli ..... 700 síður af Kurt Wallander, og ég gæti hér um bil leyst morðgátur af erfiðistu sort. Spurning um hvort ég taki bara ekki til við Ölduföllin hennar Guðrúnar frá Lundi aftur, eða jafnvel rauðar ástarsögur....umh...Allavega vika í viðbót heima....er orðin hundleið og mig langar í kisu! Loppa hennar Hildigunnar er frek en flott, og myndskeiðið hjá píanófrænku Baunar af kisu frænkunnar er óborganlegt. Kíki þangað á hverjum degi. Dömur.. fleiri myndir. Ég átti kisu sem hét Krúsa. Þegar Svanfríður mín var í 10. bekk var þetta spurning um samræmdu stærðfræðina og kisu. Auðvitað náði stelpan, og Krúsa kom á heimilið. Hún lést í hárri elli að kisualdri, og var dásamleg. Krúsa hafði þann siðinn á að færa okkur allt mögulegt í búið. Ekki voru það lifandi eða dauð dýr, heldur hlutir sem hún náði í úti. Krúsa stal af snúrum nágrannanna, sokkum og þvíumlíku. Barnaskó kom hún með heim, nammipoka, rakettuprik, þvottasvamp, kókópuffspakka og bara nefnið það. Krúsa elskaði að láta ryksuga sig og baða. Hún át gúrkur og rósablöð, tók lýsi og elskaði humar. Söng með 2. tenor á raddæfingum, hataði 1. tenor en lét sér 1. bassa í léttu rúmi liggja. (ég raddæfi ekki 2. bassa) Sem kettlingur skreið hún innst í hörpu flygilsins og lá þar meðan ég æfði mig, og vakti mig á morgnana með því að láta járn-fóta-raspinn detta nokkrum sinnum í gólfið. Þegar Krúsa fór í kisuhimnaríkið flúði ég norður í land til upprunalega eigandans, og lét bóndann, frændann og dýralækninn um síðustu hindrunina. Það var sárt, en Krúsa er jörðuð undir blómstrandi gullregni hér í garðinum. Þrátt fyrir allt langar mig í kisu, en mig langar þó allra mest í Krúsu. Hvursu væminn getur maður orðið?