Tilvera okkar er undarlegt ferðalag....

Á áramótum koma þessar ljóðlínur oft upp í hugann, og ég lít yfir farinn veg. Farinn vegur hefur verið góður og vonandi verður komandi vegur jafn góður. Ég ætla alla vega að vinna að því. Jólin að baki og önnur hátíð framundan. Jólin hér á bæ voru yndisleg, en örfáir hafa spurt: hvernig var, þið voruð bara tvö? Ég eyddi jólunum með mínum besta vini, og hann eyddi jólunum með sínum besta vini. Við vinirnir leystum pakkahlaupin í bróðerni, og uppúr pökkunum komu fallegar gjafir gefnar af góðum. Fjölskyldudagatalið úr litla bláa húsinu hitti í mark, og gott ef það er ekki svolítið skemmt af viðtakanda með einu og einu tári, en það bara tilheyrir. Naflastrengurinn slitnar nefnilega aldrei. Það kannski teygist á honum, en hann er seigur eins og lífið. Þegar ég flutti á Hornafjörð fannst mömmu hann vera á hjara veraldar, og var hún þó víðsýn og skynsöm kona. Það tók nefnilega allan daginn að keyra austur á vondum vegum, og við gátum ekki "droppað" í kaffi. Mér fannst þetta ekki tiltökumál, því ég fylgdi ástinni.( einhvern tímann verður sú saga sögð) Nú er ég í sömu sporum og mamma, Svanfríður fylgdi sinni ást og býr í sömu tímalengd og tók okkur mömmu að keyra á milli! Nú eru litlir strákar í spilinu mínu, en þar er ég mömmu fremri, því nú er tæknin....Allt í beinni vegna Skype.....Vegna tækninnar fylgist ég nú með ferðum litlu fjölskyldunnar á ferðalagi í Washington DC. Svanfríður bókstaflega stamaði af áhuga þegar ég heyrði í henni í dag, og er ég orðin jafn spennt og hún af allri upplifuninni, en öfunda þau ekki að keyra sína 15 klukktíma heim aftur. Já kæru bloggvinir, ég þeytist í tíma og rúmi í tilfinningaflóði liðins árs og finnst það gott. Er nefnilega úthverf og líður vel með það. Ég óska ykkur öllum gleðilegs árs með þökk fyrir innlitið. Ég á ennþá nóg með kaffinu, svo verið velkomin sem fyrr. Úr þessu undarlega ferðalagi sendi ég áframhaldandi ferðakveðju... Hittumst heil á nýju ári.....